Wczasorekolekcje, czyli drugi dom

Poniedziałek, 01 Września 2014 15:29

Mimo swojej niepełnosprawności, barier i odległości do placówki Caritas Archidiecezji Lubelskiej przyjeżdżają osoby niepełnosprawne z całej Polski. Każdego roku od lipca do sierpnia odbywają się 3 turnusy wczasorekolekcji. Jest to czas przepełniony Bogiem, modlitwą i opieką wolontariuszy.

Odskocznia od smutnej rzeczywistości

Pan Andrzej na co dzień mieszka w Domu Opieki Społecznej w Lublinie, porusza się na wózku i jest osobą niewidomą. Mimo to w ośrodku zna każdy kąt, przyjeżdża tu od 15 lat. To dla niego drugi dom. – W tym roku zrezygnowałem z wczasorekolekcji w Konstancinie na rzecz Dąbrowicy. Bardzo lubię tu przyjeżdżać, modlę się, rozważam i dyskutuję. Jestem strasznym gadułą. Dla osoby niepełnosprawnej i niewidomej rozmowa jest bardzo ważna. To jest taka odskocznia od smutnej rzeczywistości. To okazja do poznania drugiego człowieka. Bardzo często mamy wieczorne spotkania, wczoraj nawet recytowałem swoje wiersze – podkreśla pan Andrzej.

Marcin przyjechał do Dąbrowicy z Łukowa, jest tu pierwszy raz. Na pytanie o przebieg dnia skrupulatnie opowiedział: „Rano mamy rozruch, gimnastykę. Później śpiewamy godzinki i następnie jemy śniadanie. O 10.00 jest katecheza i konferencja. O 13.00 jest Msza święta, potem czas wolny i spotkania wieczorne”. Zapytany czy będzie tu za rok bez zastanowienia odpowiedział, że ma taką nadzieję. W jego wypowiedzi było jeszcze coś symbolicznego: "Do Dąbrowicy przyjechałem z mamą pociągiem, który zatrzymał się na stacji Azoty Puławy (...)”.

To dzięki wsparciu finansowym Zakładów Azotowych Puławy S.A. wczasorekolekcje mogą się odbyć.

Wczasorekolekcje w Dąbrowicy to już tradycja. Tradycją są również wizyty naszego Duszpasterza Księdza Biskupa Mieczysława Cisło. Podczas każdego turnusu Ksiądz Biskup sprawuje Mszę i otacza opieką duchową naszych podopiecznych. Podkreśla, jak bardzo ważni są w naszym życiu i zapewnia ich o swojej modlitwie.

Wczasorekolekcje od kuchni

Wypoczynek osób niepełnosprawnych uzależniony jest od pełnosprawności ich opiekunów. To oni przychodzą im z pomocą w jedzeniu, myciu czy ubieraniu się. Jest to ich ogromny wysiłek, praca i oddanie. Bez zbędnej skromności można nazwać ich „bohaterami miłości do bliźniego”. Są to młode osoby, które poświęcają swoje wakacje dla służby drugiemu człowiekowi. Ich przewodnikiem jest ks. Bogusław Suszyło, duszpasterz osób niepełnosprawnych. Zawsze uśmiechnięty i gotowy do pomocy drugiemu człowiekowi. W tym miejscu nie sposób również nie zauważyć ciężkiej pracy Agnieszki Zańko, która administruje „Domem Spotkania”. Czy noc, czy dzień, zawsze gotowa do pomocy. To dzięki niej i jej pracy „Dom Spotkania” tak sprawnie funkcjonuje.

Możemy być dumni…

Na koniec pan Andrzej zwrócił uwagę na jeszcze jedną ważną rzecz: „Nasza archidiecezja może być dumna z tego ośrodka. Inne diecezje mogą nam pozazdrościć, ale skorzystam z okazji, że mnie pan słucha i powiem coś jeszcze. Budynek wymaga odnowienia i dostosowania choćby łazienek. Są braki, które utrudniają nam i naszym opiekunom funkcjonowanie. Proszę zasugerować komuś, może jakiś człowiek dobrego serca pomoże naszej Caritas to zmienić (…)”

„Dom Spotkania” znajduje się w Dąbrowicy k. Lublina w kierunku Nałęczowa. Jest miejscem spotkań dla osób starszych, samotnych i niepełnosprawnych z archidiecezji lubelskiej oraz z całej Polski. Swoje uroczyste otwarcie miał 24 maja 1995 roku. Zgodnie ze swoim przeznaczeniem „Dom Spotkania” prowadzi przede wszystkim działalność charytatywną. Organizuje turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych, oraz ferie i wakacje dla ubogich dzieci z archidiecezji lubelskiej. Do Domu przyjeżdżają także grupy wycieczkowe, pielgrzymki, „zielone szkoły” i grupy rekolekcyjne. Swoje rekolekcje, medytacje, rozważania i dni skupienia przeżywali tu katecheci, kapłani oraz członkowie różnych wspólnot i stowarzyszeń.

Mateusz Jocek