Pomoc dla zagranicy
Pomoc dla Autonomii Palestyńskiej
Czwartek, 15 Maja 2014 10:59
Caritas
Projekt wpisuje się w założenia Milenijnych Celów Rozwoju, według których największy nacisk w ostatnich dwóch latach powinno się kłaść na wyrównywanie dysproporcji w trzech obszarach: pomiędzy miastem a wsią, dostępem do edukacji bogatych i biednych oraz nierówności płci.
Problemy tego typu w znacznym stopniu dotykają bardziej kobiet. Raporty ONZ z poprzednich lat podkreślają, że szanse kobiet nigdzie na świecie nie są takie same, ale najmniej możliwości mają kobiety w krajach Bliskiego Wschodu, m.in. w Autonomii Palestyńskiej. Na tym obszarze, skalę nakładających się na siebie problemów i nierówności potęguje poważny kryzys wewnętrzny (polityczno-społeczno-ekonomiczny), w obliczu którego stoją Palestyńczycy i który wpływa na wszystkie aspekty życia codziennego oraz dotyka poczucia ludzkiej godności. Ludność zamieszkująca te tereny nie jest w stanie realizować swoich podstawowych praw do przemieszczania się, samostanowienia, ale i równego dostępu do podstawowych dóbr i usług, a przede wszystkim edukacji i zatrudnienia.
Według Programu Narodów Zjednoczonych ds. Osiedli Ludzkich (UN-HABITAT) spośród wszystkich grup społecznych zamieszkujących Autonomię Palestyńską, kobiety są grupą najbardziej dotkniętą trwającym kryzysem społeczno-politycznym. Palestyńskie rodziny, w których dużą liczbę stanowią dorosłe kobiety, są bardziej narażone na niedożywienie. Jednym z przejawów dysproporcji jest prawie 30-procentowa stopa wysokiego bezrobocia wśród kobiet zamieszkujących m.in. Zachodni Brzeg.
Większość ośrodków treningowych prowadzących na obszarze Autonomii szkolenia zawodowe jest w przeważającej większości dostępna jedynie dla mężczyzn, a udział kobiet jest marginalny. Wysoki poziom bezrobocia oraz niski poziom aktywności zawodowej są m.in. związane z ograniczeniami społecznymi i kulturowymi.
Palestyńskie kobiety ze względu na uwarunkowania kulturowe wcześnie wychodzą za mąż. Według danych Palestinian Central Bureau of Statistics (PCBS) w 2011 roku 92,3 proc. kobiet w wieku od 15 do 29 lat było zamężnych (większość z nich wyszła za mąż przed 20. rokiem życia).
Wczesne zawieranie małżeństw i inne czynniki, głównie kulturowe i finansowe, mają wpływ na to, że młode kobiety powyżej 18. roku życia nie kontynuują edukacji w jakiejkolwiek formie. Podczas gdy tylko 15 proc. kobiet w wieku od 15 do 17 lat nie uczy się w ogóle, to ten współczynnik dla kobiet w wieku od 18 do 22 lat wynosi już 50 proc., a dla kobiet w przedziale od 23 do 29 lat – aż 88 proc.
Jest 3,5-krotnie więcej niepiśmiennych kobiet niż mężczyzn. Tylko 16,4 proc. palestyńskich kobiet posiada dyplom ukończenia studiów. Tylko 17,4 proc. kobiet jest aktywnych zawodowo i mimo iż ta wartość wzrosła na przestrzeni ostatnich 10 lat, to w przypadku mężczyzn współczynnik ten jest 4 razy wyższy i wynosi 69,1 proc. Kobiety zarabiają też ponad 13 proc. mniej niż mężczyźni.
Z obserwacji i doświadczeń
W czasach, kiedy wzrastają koszty utrzymania, czynsz, poziom bezrobocia utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie, mężczyźni nie są w stanie utrzymywać całej rodziny, dlatego przyzwolenie na pracę kobiet staje się coraz bardziej powszechne. Z ankiet i analiz przeprowadzonych przez pracowników
Kobiety uczestniczące w projekcie zostały wybrane na podstawie kryteriów departamentu ds. społecznych
Projekt
Dzięki coachingowi i doradztwu zawodowemu około 60 proc. uczestniczek projektu ma odbyć staże zawodowe lub znaleźć adekwatne zatrudnienie. Pozwoli to na upodmiotowienie społeczne i gospodarcze kobiet oraz przyczyni się tym samym do trwałej zmiany ich pozycji w rodzinie oraz społeczności lokalnej, jak i pośrednio poprawi sytuację ich rodzin, wyprowadzając je ze spirali ubóstwa.
Pomoc dla Gruzji
Poniedziałek, 23 Września 2013 16:02
aktualizowano 8 kwietnia 2014 r.
Projekt Caritas Polska pn. „Rehabilitacja i reintegracja grup defaworyzowanych społecznie”
Całkowity koszt projektu: 1 336 379,43 zł.
Projekt był współfinansowany z Polskiej Pomocy Rozwojowej 2013 Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.
Projekt Caritas Polska pn. „Rehabilitacja i reintegracja grup defaworyzowanych społecznie” był realizowany w partnerstwie z Caritas Gruzja w okresie od 1 marca do 31 grudnia 2013 r. Celem projektu było wzmocnienie placówek Caritas dla dzieci, które powstały w ramach deinstytucjonalizacji systemu polegającego na przenoszeniu dzieci z wieloosobowych domów dziecka i oferowanie im alternatywnych rozwiązań instytucjonalnych oraz na działaniach prewencyjnych wobec dzieci biednych. W ramach projektu wsparcie otrzymało ponad 500 dzieci ulicy, bądź z rodzin żyjących poniżej granicy ubóstwa w Tbilisi, Kutaisi oraz Arali. Statystyki pokazują, że z 4,5 mln osób w Gruzji prawie 2 mln żyje poniżej poziomu ubóstwa, w tym 240 955 to dzieci w wieku 6-18 lat. Często bieda zmusza dzieci do życia na ulicy, gdzie stają się ofiarami uzależnień. Wsparliśmy funkcjonowanie sześciu typów placówek dla dzieci ulicy, które mają za zadanie „wyrwać” dzieci z błędnego koła uzależnienia od od substancji toksycznych, żebrania, życia na ulicy. W projekcie stworzyliśmy zamknięty system pomocy dziecku, by po osiągnięciu pełnoletniości nie wrócił na ulicę, ale rozpoczął nowe życie. Proces reintegracji zaczyna się poprzez GRUPY MOBILNE, które objeżdżają przez całą dobę ulice stolicy Tbilisi w poszukiwaniu dzieci. Następnie dzieci mogą skorzystać z DOMU DZIENNEGO POBYTU, gdzie otrzymają specjalistyczną pomoc, możliwość rozwoju swoich umiejętności oraz pomoc doraźną. Taki dom oferuje wsparcie tylko w ciągu dnia, dlatego też został otwarty TRANZYTOWY DOM DZIECKA, gdzie dzieci mogą zamieszkać w małej wspólnocie. Terapeutyczna praca z dziećmi w tego rodzaju ośrodku ma przygotować dzieci do: powrotu do biologicznej rodziny albo do zamieszkania w RODZINNYM DOMU DZIECKA. Obecnie Caritas Gruzja prowadzi 6 takich domów, w tym jedno DLA DZIECI NIEPEŁNOSPRAWNYCH. Kolejną, ostatnią instytucją procesu reintegracji są TRANZYTOWE MIESZKANIA. Mają pomóc dzieciom po 18. roku życia, które opuszczają rodzinne domy dziecka.
Pomoc dla Syrii
Poniedziałek, 01 Lipca 2013 12:16
aktualizowano 7 kwietnia 2014 r. 
Caritas Polska od 1 czerwca do 31 grudnia 2013 roku świadczyła pomoc na rzecz uchodźców syryjskich w ramach projektu „Oferta edukacyjna Caritas dla dzieci uchodźców syryjskich w Jordanii”. Działania współfinansowane były ze środków polskiej współpracy rozwojowej MSZ. Dofinansowanie wyniosło 637 245 zł. Projekt był kontynuacją działań zainicjowanych w 2012 roku.
Dlaczego pomagamy Syryjczykom?
Pogarszająca się z każdym miesiącem sytuacja w Syrii sprawia, że liczba uchodźców od trzech lat stale wzrasta. W Jordanii, Libanie, Turcji, Iraku i innych krajach Bliskiego Wschodu przebywa już ponad 2,6 mln Syryjczyków, z czego około 600 tys. znajduje się w Jordanii. Stanowi to około 10 proc. populacji tego sześciomilionowego państwa. Stan ten może generować poważne konflikty społeczne i doprowadzić do niestabilności ekonomicznej krajów sąsiadujących, które zmagają się z falą napływających uchodźców.
Aż 75 proc. z 600 tys. syryjskich uchodźców przebywających w Jordanii to tzw. uchodźcy miejscy (ang. urban refugees). W odróżnieniu od tych przebywających w obozach dla uchodźców ci pierwsi mieszkają w miastach, gdzie wynajmują lokale lub korzystają z pomocy rodzin bądź sąsiadów.
Podkreślenia wymaga fakt, że większość międzynarodowej pomocy humanitarnej trafia do uchodźców znajdujących się w obozach, podczas gdy 75 proc. wszystkich Syryjczyków przebywających w Jordanii pozbawionych jest właściwie jakiegokolwiek międzynarodowego wsparcia.
Dlaczego pomagamy dzieciom?
Szczególnymi ofiarami konfliktu są dzieci, które przeżyły traumę wojny i często śmierć bliskich osób. Musiały one opuścić szkoły w Syrii, a w Jordanii pozbawione są możliwości nauki z wielu powodów, m.in.: strachu przed odrzuceniem i niemożnością przystosowania się do innego sytemu edukacyjnego, różnic programowych, przepełnienia w jordańskich szkołach (działają one ponadto w systemie zmianowym ze względu na problemy lokalowe). Wielu rodziców natrafia też na trudności związane z rejestrowaniem dzieci w szkołach publicznych ze względu na brak dokumentów poświadczających, że dzieci uczyły się w Syrii. Rodziny tych dzieci nie są w stanie pokryć kosztów transportu, materiałów szkolnych czy podręczników, a to sprawia, że wiele syryjskich dzieci wycofuje się i rezygnuje z edukacji w jordańskich szkołach. Wzrasta przez to liczba pracujących, handlujących i żebrzących dzieci, które często zarabiając w ten sposób, są jedynymi żywicielami kilkuosobowych syryjskich rodzin.
Co daje dzieciom projekt Caritas?
Projekt edukacyjny pozwala na stworzenie syryjskim dzieciom możliwości funkcjonowania w warunkach zbliżonych do tych, jakie mają ich rówieśnicy z innych krajów, nie dotknięci takimi traumatycznymi doświadczeniami.
Zaniedbania w zakresie edukacji przynależnej kolejnym etapom rozwoju dzieci mogą się okazać nie do odrobienia w przyszłości. Uniemożliwią one osiągnięcie sukcesu edukacyjnego w najbliższych latach oraz zawodowego w życiu dorosłym. Ma to szczególne znaczenie w przypadku uchodźców i emigrantów, którzy nawet przy zbliżonym potencjale własnym oraz poziomie wykształcenia i kwalifikacji w stosunku do rodzimej ludności, napotykają na szereg trudności związanych z aklimatyzacją i akceptacją w nowym środowisku, co nie daje im możliwości „równego startu”.
Niezbędne jest zatem, aby tę najsłabszą grupę wiekową objąć najszerszą opieką. Wsparcie to powinno nie tylko zaspokoić elementarne potrzeby bytowe, ale również uchronić dzieci i młodzież przed degradacją społeczną w przyszłości. Tylko taki kompleksowy projekt edukacyjny w pełni odpowiada na zdiagnozowane potrzeby syryjskich dzieci. Obok funkcji edukacyjnej ma również wymiar terapeutyczny – daje szansę zapomnieć i pozwala przywrócić utraconą nadzieję na lepsze jutro.
Dlaczego pomagamy muzułmanom?
Mimo że Caritas to organizacja ściśle związana z Kościołem katolickim, fakt ten nie rzutuje na charakter i zakres świadczonej pomocy. Zgodnie z zasadą bezstronności Caritas pomoc dla uchodźców z Syrii jest udzielana na podstawie analizy potrzeb uciekinierów, a nie ich przynależności religijnej (nie ma znaczenia czy beneficjentami pomocy są syryjscy chrześcijanie, sunnici, alawici, szyici, druzowie, etc.).
Caritas Polska i Caritas Jordania pomagają ludziom, a nie wyznawcom tej czy innej religii, przynależącym do tej czy innej narodowości, plemienia czy ugrupowania politycznego. Dla nas najważniejszy jest człowiek. Wierzymy, że ratując jedno życie ratujemy cały świat.
Komu konkretnie pomagamy?
Projekt skierowany był do trzech grup syryjskich uchodźców:
a) 666 dzieci w wieku od 6 do 14 lat w Mafraq, Zarqa, Irbid, Madaba, Amman i Karak w zakresie: języka angielskiego, języka arabskiego, umiejętności plastycznych, matematyki, edukacji nieformalnej, nauki przez doświadczenie.
Dzieci w wieku szkolnym straciły szansę (w porównaniu z ich rówieśnikami w innych krajach, ale także ich rówieśnikami z Jordanii) rozwoju, kształcenia, ale także „pozbawione zostały dzieciństwa”. Większość z nich jest bowiem wykorzystywana już od najmłodszych lat do pracy, handlu lub żebractwa.
Wśród 666 dzieci objętych projektem znalazły się przede wszystkim dzieci pozbawione możliwości kształcenia w ogóle. Ma to na celu ułatwienie ich integracji oraz ofiarowanie „namiastki utraconego dzieciństwa” i szansy na „równy start” w przyszłości.
Pomocą objęte zostały również dzieci, które już uczą się w jordańskich szkołach. Proces kształcenia tej grupy jest monitorowany, a ewentualne ryzyko porzucenia nauki ograniczane, dzięki zaplanowanym w projekcie zajęciom dodatkowym.
b) 32 niepełnosprawnych dzieci w wieku od 6 do 18 lat w zakresie: terapii edukacyjnej i fizykoterapii.
Dzieci niepełnosprawne są kategorią uchodźców, która ze względu na dysfunkcje ruchowe lub umysłowe oraz na pogarszające się warunki bytowe, musi sprostać ogromnym wyzwaniom, a bez pomocy z zewnątrz ich rodziny znajdujące się w ciężkiej sytuacji finansowej nie są w stanie zapewnić im właściwiej opieki, ani też zintegrować społecznie.
c) 56 rodziców dzieci w zakresie warsztatów uświadamiająco-edukacyjnych.
Bez zgody rodziców, dzieci objęte projektem edukacyjnym, nie mogą uczestniczyć w zajęciach, warsztatach i terapii. Często jest tak, że świadomość większości niewykształconych rodziców, dotycząca edukacji i kształcenia, jest bardzo niska. Przez to dzieci zmuszane są do pracy, handlu i żebractwa, a dzieci niepełnosprawne są izolowane od środowiska i zamykane w domu.
Liczba wszystkich beneficjentów projektu wyniosła 754 osoby z 6 miejscowości na terenie całej Jordanii.
JORDANIA 2012
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informacja o projekcie realizowanym przez Caritas Polska w Jordanii w 2012 roku
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Caritas Polska od 1 lipca do 31 grudnia 2012 roku realizował projekt pomocy uchodźcom syryjskim w Jordanii pn. „Promocja kształcenia i społecznej integracji dzieci uchodźców syryjskich w Jordanii”. Projekt był finansowany w ramach polskiej współpracy rozwojowej MSZ RP. Dofinansowanie wynosiło 742 784 zł.
Projekt dotyczył pomocy dzieciom uchodźców syryjskich, którzy znajdują się na terenie Jordanii. Caritas Polska i Caritas Jordania przez 6 miesięcy pomagały 350 uchodźcom syryjskim: 200 dzieciom w wieku od 6 do 15 lat i 150 osobom w wieku od 16 do 40 lat. W ramach projektu wsparciem zostało objętych po 100 dzieci w szkole w Mafraq oraz w Zarqa. W Ammanie oraz w Zarqa w szkoleniach zawodowych wzięło udział 150 osób dorosłych z Syrii.
Celem projektu było przygotowanie syryjskich dzieci do rozpoczęcia nauki w jordańskich szkołach oraz podwyższenie kwalifikacji zawodowych młodych Syryjczyków, by mogli oni lepiej odnaleźć się na jordańskim rynku pracy.
Wiele dzieci zostało zmuszonych do opuszczenia swoich szkół w Syrii. Z kolei w Jordanii w przeważającej większości nie uczęszczają one na zajęcia, m.in. z powodu dużych odległości pomiędzy placówkami a miejscem zamieszkania czy strachem przed integracją i dostosowaniem się do jordańskiego, odmiennego systemu edukacji. Zajęcia z edukacji nieformalnej miały wyrównać różnice w poziomie wiedzy pomiędzy syryjskimi i jordańskimi dziećmi i stworzyć tym pierwszym warunki do normalnego rozwoju.
Uchodźcy często przekraczali granicę, nie zabierając ze sobą dokumentów czy świadectw szkolnych dzieci. Wiele dzieci i młodzieży przybyło do Jordanii już po rozpoczęciu roku szkolnego, więc nie miało możliwości, rozpoczęcia nauki w szkołach w trakcie jego trwania.
Działania w projekcie:
1. Zajęcia z edukacji nieformalnej w dwóch szkołach w miejscowościach: Zarqa i Mafraq dla 200 syryjskich dzieci:
a) zajęcia wyrównawcze z matematyki, angielskiego oraz arabskiego dla 200 uczniów z dwóch szkół prowadzone przez wykwalifikowanych nauczycieli.
b) zajęcia dodatkowe, których celem z jednej strony była integracja z rówieśnikami z Jordanii, a z drugiej promocja zdrowych oraz aktywnych sposobów spędzania wolnego czasu. Były to zajęcia kształtujące oraz promujące ducha przyjaźni i współpracy między uczniami oraz dające możliwość pokazania swoich talentów (np. nauka malarstwa, rysunku, zajęcia ruchowe). Zorganizowane zostały także warsztaty plastyczne oraz zabawy ruchowe i terenowe. Zajęcia prowadzili doświadczeni animatorzy. Wykorzystane zostały interaktywne oraz partycypacyjne metody nauczania (np. zajęcia manualne, zabawa, nauka lokalnych tańców tj. Dabkeh, nauka folklorystycznych pieśni, zwiedzanie historycznych, naukowych, kulturalnych oraz rozrywkowych miejsc, obchodzenie religijnych uroczystości i innych świąt, degustacja syryjskich potraw). Integracja odbywała się razem z jordańskimi dziećmi.
2. Szkolenia zawodowe dla 150 dorosłych w wieku 16-40 lat
Każdy młody Syryjczyk wziął udział w jednym szkoleniu zawodowym. Ośrodki Caritas w Zarqa i Ammanie zapewniły kadrę do szkoleń z zakresu produkcji żywności oraz udostępniły wyposażone miejsca, w których przeprowadzono warsztaty z gotowania, pieczenia i szycia. Dzięki praktycznej nauce zawodu, młodzi Syryjczycy nabyli umiejętności, które zwiększyły ich szansę samodzielnego utrzymania się w nowej sytuacji życiowej, na uchodźctwie w Jordanii.
3. Stałe zespoły edukacyjne
W projekcie funkcjonowały dwa zespoły edukacyjne, po jednym dla każdej ze szkół, w Zarqa i Mafraq. Projekt dążył do osiągnięcia celu: „jedna dobrze wyposażona szkoła”. Zespoły te zostały utworzone do opracowania i wprowadzenia programu nauczania jednolitego dla wszystkich uczniów. Nowe podejście w pracy z dziećmi wymagało również przeprowadzenia dodatkowych szkoleń dla kadry nauczycielskiej w celu, np. uwrażliwienia jordańskich nauczycieli na odmienność syryjskiego systemu edukacyjnego czy programu nauczania oraz wykorzystania innowacyjnych metod kształcenia najmłodszych.
Od października do grudnia w miejscowościach Marfraq oraz Zarqa przebywali dwaj wolontariusze Caritas Polska, którzy pomagali w prowadzeniu zajęć dla syryjskich dzieci. Uczestniczyli w życiu uchodźców, obserwowali ich codzienną walkę o godne życie oraz opisywali regularnie na swoich blogach całe skomplikowane tło syryjskiego dramatu.
Więcej informacji na blogach dwóch uczestników zeszłorocznego projektu:
Życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiesz, co ci się trafi – ja trafiłem na Jordanię.
Chcecie spróbować, jak smakuje?
www.rchibowski.wordpress.com/
Zapytałem moje dzieciaki o ich marzenia: "chciałabym być ptakiem, żeby
móc choć przez chwilę zobaczyć, co dzieje się w moim domu..."
www.jacekzakrzewski.wordpress.com/
Dla Polaków na Wschodzie
Piątek, 16 Grudnia 2011 16:35
Caritas Polska po raz siódmy przygotowała paczki świąteczne dla Polaków na Wschodzie. 16 ton żywności, artykułów chemicznych oraz odzieży za kwotę ponad 150 tys. zł trafiło już do ok. 5 tysięcy Polaków na Ukrainie, Białorusi i Litwie.
Odbiorcami pomocy na Białorusi są Caritas diecezjalne: grodzieńska, pińska oraz mińsko-mohylewska. Na Ukrainie pomoc trafiła do archidiecezji lwowskiej. Na Litwie paczki odbiera i dystrybuuje Caritas w Wilnie. Przesłane produkty to m.in. makaron, cukier, ryż, olej, herbata, słodycze dla dzieci. Wśród artykułów chemicznych są środki czystości i pampersy dla dzieci. Zostały też zakupione buty oraz kurtki. Zadanie zostało zrealizowane w ramach opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r., dofinansowanej przez Kancelarię Senatu Rzeczpospolitej Polskiej.
Celem akcji jest wsparcie w okresie świątecznym Polaków mieszkających na Białorusi, Ukrainie i Litwie. To gest solidarności z najuboższymi Rodakami zza wschodniej granicy. Okres świąteczny stanowi doskonałą okazję do wyrażenia pamięci o nich. Zakupione produkty zapewniają podstawowe wyżywienie pomagając godnie przeżyć Święta.
Wsparcie Polaków na Wschodzie jest jednym z priorytetowych działań Caritas Polska. Od kilkunastu lat pomagamy w różnych formach. W obszarze naszych zainteresowań są dzieci, osoby niepełnosprawne, chore, starsze, samotne oraz rodziny wielodzietne z Białorusi, Ukrainy i Litwy. Poprzez wieloletnią współpracę mamy bezpośrednie kontakty ze strukturami Caritas oraz innymi podmiotami na Wschodzie. Wartością tych kontaktów jest bieżąca analiza potrzeb Polaków i tym samym adekwatne reagowanie na ich potrzeby. Poprzez akcję „Paczki świąteczne dla Polaków na Wschodzie” zamierzamy wesprzeć rodziny polskie znajdujące się w trudnej sytuacji. Najbardziej potrzebnymi produktami są: artykuły spożywcze, środki czystości oraz odzież.
Trzęsienie ziemi na Haiti
Czwartek, 08 Września 2011 22:56
aktualizowano 23 września 2013 r. 
Haiti podnosi się z gruzów. 12 stycznia 2010 r. silne trzęsienie ziemi nawiedziło Haiti, w wyniku którego zginęło ponad 300 tysięcy osób. W większości zostały również zniszczone budynki użyteczności publicznej. Prezydent Michel Martelly podkreślał niedawno będąc w Europie, że „kraj powoli staje na nogi”, ale obok inwestycji i handlu potrzeba też nadziei i pomocy. Caritas Polska zaraz po tragedii zebrała ok. 13 mln zł. Pieniądze pochodziły ze zbiórki ogólnopolskiej w Kościołach, sms-ów oraz wpłat na nasze konto. Caritas Polska wciąż jest obecna na Haiti, gdzie za zebrane fundusze realizuje 4 duże projekty edukacyjne oraz 2 odbudowy domów mieszkalnych. Wybór projektów był uzgodniony z arcybiskupem Bernardito Auza, nuncjuszem apostolskim na Haiti.
Wybór projektów okazał się bardzo trafny, gdyż największym problemem tego kraju jest edukacja: niski poziom nauczania oraz niewielki odsetek szkół państwowych, czyli bezpłatnych. Około 50 % dzieci w ogóle nie było w szkole, a jest to społeczeństwo młode, średnia wieku wynosi 20 lat. Aż 70% mieszkańców Haiti to analfabeci, a 75% nauczycieli nie ma odpowiedniego wykształcenia. Około 90% szkół haitańskich to małe prywatne placówki z niskim poziomem nauczania. Około 33% uczniów kształci się w prywatnych szkołach katolickich, prowadzonych przez zgromadzenia zakonne. W kraju brakuje szkół, materiałów edukacyjnych oraz wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej.
Caritas Polska zakończyła już 2 z 6 planowanych projektów na Haiti.
Kompleks Edukacyjny Maryi Wspomożycielki Sióstr Salezjanek w Port-au-Prince, stolicy Haiti.
W 2012 r. jeden z projektów edukacyjnych został ukończony. Jest to Kompleks Edukacyjny Maryi Wspomożycielki Sióstr Salezjanek w Port-au-Prince, stolicy Haiti. W październiku 2012 r. naukę w nowej szkole podstawowej rozpoczęło 1288 uczniów z
Odbudowa 50 domów w Morne a Bateau
To projekt realizowany z Caritas Austria, który polegał na odbudowie 500 gospodarstw/domów dla 2,5 tys. osób. Domy wybudowano w rejonie Leogane / Gressier na obszarze wiejskim, gdzie ludność zajmuje się rolnictwem. Tam również znajdowało się epicentrum trzęsienia ziemi. Caritas Polska sfinansowała odbudowę 50 domów w tym rejonie. Domy wybudowane są metodą zabezpieczającą przed skutkami wstrząsów sejsmicznych oraz cyklonów, co ma zapobiec tragedii podobnej do tej z 2010 r.
Przy współpracy z Caritas Niemiec trwają prace przy odbudowie Centrum Formacyjnego dla Kobiet, prowadzonego przez Zgromadzenie Córek Maryi Królowej Niepokalanie Poczętej w Port-au-Prince, szkoły diecezjalnej im. Jana Pawła II w Jacmel, seminarium w stolicy oraz domów mieszkalnych.
Haiti jest biednym krajem. Średni roczny dochód na osobę wynosi 1,3 tys. dolarów, co daje 203. miejsce wśród 229 państw świata. Bezrobocie sięga 85 proc. Poza ośrodkami miejskimi nie ma szkół ani opieki medycznej, aż 40 proc. dzieci nie dożywa 18. urodzin, a statystyczny Haitańczyk żyje zaledwie do 60-tki.
Więcej artykułów…
Strona 1 z 2
